Πρόσωπα

H ηρωίδα μου

Δεν έψαχνα ήρωες. Πού να προλάβω; Οι ήρωες με έβρισκαν. Μου τους πέταγαν. Έβρεχε ήρωες στα χρόνια μου. Είχαν μια τέτοια αγωνία οι «μεγάλοι». Τη λες και ανθρώπινη. Είχαν περάσει πόλεμο, γερμανική κατοχή, εμφύλιο. Περπατώ εις το δάσος του αίματος. Αργότερα ήρθε και η δικτατορία. Ο κίνδυνος των κομμουνιστών. Ο κόσμος στα δυο. Οι ιδεολογίες στα δυο. Οι αφέντες στα δυο. Εξορίες. Μακρόνησοι. Μεγάλη η εξοικείωσή της ράτσας μου με ηρωικό αίμα. Λιγότερη η εξοικείωση μας, να μη σου ύποπτα ασθενής, στην ανάλυση των γεγονότων όταν το αίμα στεγνώνει. Κι αν φωνάξαμε σε αμφιθέατρα ΖΗΤΩ! Μέχρι τα σχολικά μας τετράδια δαφνοστεφανωμένους ήρωες είχαν στο εξώφυλλο. Η Μπουμπουλίνα ολόρθη, ο Κανάρης μέσα σε στεφάνι, o Παπαφλέσσας. Βλοσυροί, αποφασισμένοι, αγέρωχοι. Θαρρείς κάναμε ασκήσεις εξοικείωσης με ήρωες. Κι έτσι γκαζωμένοι έρχονταν οι επόμενοι. Οι εναντίον των Γερμανών… Συγκεκριμένος ο εχθρός. Μεγάλη ευκολία. Ένας ο στόχος. Πολλά τα παράσημα «Δεν πολεμούν οι Έλληνες σαν ήρωες αλλά οι ήρωες σαν Έλληνες». Μετά Έλληνες εναντίον Ελλήνων. Ζόρι! Τσακίζει το πράγμα. Φέρνει αμηχανία. Αρχίζεις να μπερδεύεις λόγια. Κι αυτό για εξοικείωση. Οι επόμενες σελίδες γράφτηκαν στο Πολυτεχνείο. Στα χρόνια μας! Αλλά μη το λες έτσι απλά. Ένα περίεργο πράγμα… Όσο πιο πολύ πλησιάζουμε τόσο πιο θολό το τοπίο των ηρώων. Λες και συνωμοτούμε όλοι να μη διαχωρίσουμε, ούτε βέβαια να ορίσουμε τους ήρωες από τους «ήρωες». Κόσμος και κοσμάκης. Τινάχτηκε η μπάνγκα των ηρώων στον αέρα με τη γενιά  του Πολυτεχνείου…
Είχε καλές απολαβές ο «ηρωισμός». Εξελίχθηκε σε προσοδοφόρο επάγγελμα. Το λες μέχρι και συμφέρει. Μια να σου κάθονταν και εξασφάλιζες μια ζωή!